Emily Elizabeth Dickinson urodziła się 10 grudnia 1830 r. w Amherst (Massachusetts). Była córką zamożnego prawnika, wychowującego trójkę swoich dzieci w surowym, protestanckim duchu. Żyła w samotności - odizolowana od świata, zajmując się rodzicami, domem i ogrodem. Z biegiem czasu poetka przestała opuszczać nawet swój pokój, niemal w ogóle unikając kontaktów z ludźmi. Amherst opuściła tylko kilka razy, udając się na wycieczki do Filadelfii, Waszyngtonu i dwa razy do Bostonu. W kwietniu 1862 r. wysłała kilka wierszy do "Atlantic Monthly", ale redaktor Thomas Wentworth Higginson, zaskoczony ich niezwykłą w owych czasach, nowatorską formą, odmówił druku, pozostając jednak z autorką w stałym kontakcie.
Mimo to za życia poetki w czasopismach ukazało się - anonimowo i bez jej starań - 10 wierszy. Dopiero po śmierci (15 maja 1886 r.) jej młodsza siostra Lavinia odnalazła w zamkniętym na klucz kuferku rękopisy aż 1775 (!) wierszy Emily. Dzięki staraniom Lavinii malarka Mavel Loomis Todd i wspomniany już Higginson podjęli się wydania poetyckiej twórczości Emily. Niestety, mieli oni małe pojęcie o artystycznej wartości tych utworów i poprawili je zgodnie z ówcześnie obowiązującymi konwencjami estetycznymi. Na ogłoszenie wielu w ogóle się nie zdecydowali. Dopiero w 1955, po 65 latach od wydania pierwszego wyboru, ukazała się kompletna edycja poezji "Piękności z Amherst", zredagowana przez Thomasa H. Johnsona, który wiersze uporządkował i ponumerował. Wtedy medytacyjna liryka Emily została doceniona, a autorkę uznano za najbardziej oryginalną poetkę amerykańską.